Część 27

Uwaga... Przed przeczytaniem tej części proszę skonsultować się z lekarzem lub farmaceutą, gdyż grozi to zawałem ;D

Zaspana wyszła z hotelu. Była już spóźniona. W nocy długo nie mogła zasnąć myśląc co Andrzej robił z Kingą i czemu nie zadzwonił, nie napisał.
Przy wejściu do szpitala spotkała Andrzeja. Nie wyglądał najlepiej. Miał podkrążone oczy, był zaspany, a oczy zdradzały ból głowy
- Widzę, że nieźle wczoraj zabalowałeś... - lekko się uśmiechnęła. Falko musnął jej policzek.
- Troszkę - potarł czoło w nadziei, że to chodź trochę uśmierzy jego ból.
- Długo siedziałeś?
- Ja nawet nie wiem jak dotarłem do domu - lekko się uśmiechnął
- Jesteś pewien, że możesz pracować? - doszli już do lekarskiego. Andrzej właśnie zarzucił na siebie swój fartuch
- Kto jak kto, ale ty doskonale powinnaś wiedzieć, że na kacu też się da pracować. - uśmiechnął się do niej, a Wiki spłonęła rumieńcem. Szybko zniknęła w przebieralni, żeby uniknąć jego spojrzenia.

Na korytarz niemalże wbiegła. Była już mocno spóźniona na obchód. Miała go z
Samborem, więc tym bardziej nie było kolorowo. Przy drzwiach jednej z sal zaczepił ją nieznajomy mężczyzna.
- Pani doktor Consalida? - zapytał
- Tak... Możemy porozmawiać później, trochę się spieszę
- Oczywiście - mężczyzna usiadł na krześle, a Wiki zdziwiona popędziła na obchód, co jakiś czas się odwracając.

- Dzień dobry. Przepraszam, że tyle to trwało - zwróciła się do tajemniczego mężczyzny.
- Dzień dobry - uśmiechnął się do niej szczerze - Leszek Wawrzyniak - wyciągnął rękę w jej stronę
- Wiktoria Consalida... - podała mu dłoń - Więc o co chodzi?
- Czytałem, że bierze pani udział w badaniach na miażdżyce...
- No tak, ale rekrutacją zajmuje się doktor Krajewski - przerwała mu
- Nie, nie... Tu nie chodzi o to. Ja pracowałem kiedyś nad bardzo podobną cząsteczką, tyle, że to był lek na miażdżycę i po prostu jestem ciekawy jak przebrnęliście polimery i jak długo staraliście się o przyznanie tych badań?
- Ja nie mogę zdradzać żadnych informacji
- Ja nie jestem dziennikarzem, tylko lekarzem. Po prostu chcę wiedzieć.
- Ale ja nie mogę nic zdradzić - szybko zakończyła rozmowę i ruszyła w stronę windy. - Dziwny facet...
- Nie tylko - myślała, że mówi do siebie, jednak w rogu windy stał Falkowicz
- Znasz go?
- Leszek Wawrzyniak. Skarbie, uważaj na niego, on powinien leczyć się w psychiatryku, a nie łazić po szpitalach. Idę o zakład, że pytał o badania.
- Tak - Wiki była coraz bardziej zdezorientowana. Andrzej zauważył to i szybko zaczął tłumaczyć
- Kiedy pracowałem nad lekiem na stwardnienie rozsiane, to on się wtedy pojawił. Był bratem jednego z pacjentów. Często mieszał się w sprawy badań, aż w końcu ubzdurał sobie, że to są jego badania...
- Faktycznie, mówił, że kiedyś się zajmował badaniami
- Próbował mnie nawet zabić, więc proszę cię uważaj na niego. - musnął jej czoło, a potem ruszył do swojego gabinetu.

Dzień powoli dobiegał końca. Falk już skończył pracę, a Wiki miała jeszcze jedną nieplanowaną operację.

- Dzień dobry panie Leszku - sztucznie uśmiechnął się do mężczyzny palącego papierosa na parkingu.
- Profesor Baran - Wawrzyniak uśmiechnął się szczerze. Wyrzucił niedopałek do kosza i spojrzał z zainteresowaniem na Andrzeja
- Teraz to już profesor Falkowicz...
- No tak. Baran niezbyt pasuje do środowiska medycznego
- No niestety... - uśmiechnął się do niego - Masz może ochotę na szklankę whisky?
- Pytanie...
- To zapraszam do mnie - uśmiechnął się do niego. Wsiadł do swojego samochodu, a Leszek pojechał za nim.

- Wiktoria... - Kinga zatrzymała Wiki tuż przy wejściu. Consalida przewróciła oczami i spojrzała na blondynkę
- Co?
- Jak ci się układa z Andrzejem?
- O co ci znowu chodzi? - Wiktoria miała już serdecznie dość wszystkiego
- Zadam ci małe pytanie... Dlaczego wczoraj wieczorem do ciebie nie zadzwonił ani nic?
- Skąd o tym wiesz?
- A jak myślisz, z kim spędził wieczór... Ale powiem ci, że nawet kompletnie pijany jest bogiem seksu - Kinga rozmarzyła się sztucznie, a Wiki prawię natychmiast odeszła stamtąd. W oczach pojawiły się jej łzy smutku i wściekłości.

Gdy taksówka podjechała pod dom Andrzeja, Wiki i taksówkarz byli świadkami ciekawego wydarzenia. Leszka Wawrzyniaka zakuwali w kajdanki, a Andrzej stał z tyłu i uważnie ich obserwował. Gdy policja odjechała, Wiktoria kazała poczekać taksówkarzowi i podeszła do Falka.
- Hej - lekko się do niej uśmiechnął - Mówiłem ci, że on jest chory psychicznie. Próbował nas okraść - nie odezwała się. Weszła do domu głęboko oddychając i powstrzymując płacz. - Coś się stało?
- Tak... Dużo się stało - łzy napłynęły jej do oczu, gdy zaczęła pakować swoje najpotrzebniejsze rzeczy.
- O co chodzi?
- O co!? Co robiłeś wczoraj wieczorem!?
- Ja... nie pamiętam - spuścił głowę
- A Kinga doskonale pamięta
- Kinga? Co ma do tego Kinga?
- W końcu to  nią się wczoraj zabawiałeś - ledwo powstrzymywała łzy. Natychmiast ruszyła w stronę taksówki nie słuchając tłumaczeń Falka. Gdy otworzyła drzwi samochodu, zatrzymał ją
- Nie wiem, co ona ci nagadała, ale na pewno się z nią nie przespałem - zapewnił ją
- Jak mam ci ufać, skoro nic nie pamiętasz? - łzy już płynęły jej po policzkach. Andrzej w tym momencie odpuścił. Puścił ją, a ona wsiadła do taksówki i odjechała.

Do hotelu dotarła po piętnastu minutach. Gdy wysiadała z taksówki miała rozmyty makijaż, a łzy nadal ściekały po jej policzkach. Nie mogła się uspokoić. Weszła do hotelu. W środku na kanapie siedział Adam. Gdy tylko zobaczył Consalidę, wyłączył telewizor i mocno ją przytulił
- Dziękuję - wyszeptała - Jest Agata?
- Ma nocny - powiedział spokojnie
- Możesz mnie puścić, chcę trochę pobyć sama
- Nie zostawię cię teraz samej - powiedział patrząc jej prosto w oczy. o chwili niespodziewanie wpił się w jej usta. Usilnie próbowała go powstrzymać.
- Co ty robisz?
- Ciii... - pocałował ją. Językiem rozchylił jej wargi, by pogłębić pocałunek. Pieścił nim jej język, jedną rękę zatopił w jej włosach, a drugą błądził po jej plechach. Wciąż się całując poszli w stronę pokoju Adama. Krajewski z trudem otworzył drzwi. Po chwili byli już w środku. Obdarowywał czułymi pocałunkami każdy skrawek jej szyi. Dotyk ust i dłoni Adama sprawiały jej delikatną przyjemność, jednak nawet w takie chwili nie potrafiła przestać myśleć o Andrzeju. Adam położył Wiki na łóżku. Szybko ściągnął z niej koszulkę jednocześnie całując jej obojczyk. Wolną ręką jeździł po wewnętrznej stronie jej uda. Krajewski po chwili mocniej przywarł do Consalidy pozbawiając ją spodni i zdejmując swoją koszulkę. Dłonie Wiktorii powędrowały do jego spodni. Po chwili i one leżały gdzieś na podłodze. Dłońmi błądzili w okolicach swojej bielizny. Wkrótce się jej pozbyli. Mężczyzna delikatnie wszedł w kobietę. Po ich ciałach rozlała się fala ekscytacji. Wiki pociągnęła Adama w swoją stronę, by móc wpić się w jego usta. On ledwo powstrzymywał jęki, gdy ona dłońmi pieściła jego plecy i kark. Po chwili wbiła paznokcie w jego plecy. On na ten gest tylko przyspieszył, aż sprawił, że oboje doszli...