Historia trochę inaczej cz. 11

Drogę przebyli w ciszy. Kilka razy chciał się odezwać, ale gdy tylko na nią spojrzał nie potrafił nic powiedzieć. Atmosfera była nie do zniesienia, dla ich obojga.
- Dziękuję za odwiezienie
- Nie ma sprawy - uśmiechnął się delikatnie - Zobaczymy się jeszcze
- Przecież pracujemy razem
- Niee... Chodziło mi o bardziej prywatne spotkanie. Intrygujesz mnie, chciałbym dowiadywać się o tobie nowych rzeczy.
- To chyba nie najlepszy pomysł - odpowiedziała i szybko zniknęła w szpitalu. Obserwował ją, dopóki nie weszła do środka. Potem pojechał do swojego domu.

- Dobrze, że jesteś... Za chwilę będzie na stole - powiedziała szybko Agata
- Przytomny?
- Masz naprawdę krótką chwilę - Wiki weszła do jednej z sal. W środku kręciły się pielęgniarki i Ruud. Na łóżku leżał młody mężczyzna. ledwo kontaktował ale gdy ujrzał jej rude włosy delikatnie się uśmiechnął
- Coś ty narobił? - nie był w stanie jej odpowiedzieć. Przykrył jej dłoń swoją - Dlaczego ja cię w ogóle wypuszczałam na tą misję? Mogłeś zginąć... - otarła łzy - Tylko się nie poddawał słyszysz. Wyjdziesz z tego
- Wiki, musisz już iść... - uwolniła swoją rękę z jego uścisku i szła za nim aż nie zniknął na sali operacyjnej
- Co się właściwie stało?
- Wybuch... To będzie długa operacja - odpowiedziała Agata
- Więc czekamy - usiadła na jednym z krzeseł. Woźnicka usiadła koło niej
- Gdzie byłaś?
- To teraz nieważne... Najważniejszy jest Przemek i jego życie.

Wszedł do swojej willi i miał ochotę się napić. Nalał sobie szklankę whisky, wypił ją jednym haustem. Pomyślał o dzisiejszym wieczorze. Wszystko stało się bardzo szybko. Rzucił pustą szklanką o ściankę, rozprysła się w drobny mak, a on zrzucił wszystkie poduszki z kanapy. To pozwoliło mu się trochę opanować, ale nadal nie mógł uwierzyć, że potrafił się tak głupio zachować. Wtedy zadzwonił jego telefon. Leniwie odebrał
- Wiedziałem doktorku, że się jeszcze kiedyś spotkamy. Pamiętasz mojego brata? Na pewno pamiętasz
- Uregulowałem swój dług - odpowiedział szybko
- A pamiętasz mężczyznę, który parę dni temu pojawił się w twojej klinice. Tego złodziejaszka? Wydałeś go policji... - Falkowicz głośno przełknął ślinę. Nie miał pojęcia, że ten złodziej to tak dobrze znany mu mężczyzna. W słuchawce usłyszał huk - Następna kula jest przeznaczona dla ciebie. - jego rozmówca rozłączył się, a on ciężko opadł na kanapę. Nawet nie zauważył, kiedy usnął.

Obudził się zlany potem. Pierwszy raz od dawna śniło mu się coś innego niż rude włosy i zielony oczy. Koszmar...
Był zdenerwowany, gdyby nie mnóstwo papierkowej roboty nie wychodziłby z domu. Ciągle rozglądał się dookoła. Każdy najmniejszy ruch, każda osoba tylko pogłębiała jego strach. I gdy już był tak zdenerwowany, że nie mógł się na niczym skupić coś odwróciło jego uwagę. Był na oiomie, chciał zajrzeć do pacjenta, ale jego uwagę przykuła rudowłosa postać. Wiktoria, siedziała przy łóżku i trzymała za dłoń mężczyznę. Widział, że jej usta się poruszają, że coś do niego mówi. W mężczyźnie rozpoznał Przemka Zapałę. Wszystko ułożyło się w logiczną całość. Gdy wczoraj zadzwonił jej telefon, chodziło o niego. Nie mógł w to uwierzyć. Szybko się stamtąd wycofał.

Składał podpisy na dokumentach. Jeden gwałtowniejszy od drugiego, całkowicie zapomniał o groźbach. Przed oczami ciągle miał Wiktorię siedzącą przy łóżku Przemka. Wiedział, że sam niedługo znajdzie się w podobnej sytuacji. I że ona nie będzie przy nim siedzieć, nie miał nikogo, kto by poświęcił tyle ile Wiktoria dla swoich bliskich.

Od kilku dni żył w niepewności, strachu i złości. Przez cały ten czas ciągle widywał Wiki i Przemka razem. Spacerowała z nim, ciągle rozmawiali, całowała go w policzek. Naprawdę chciał, żeby to dla niej nic nie znaczyło ale widział jak się do niego uśmiecha. Pamiętał jak ją o niego zapytał. Najwyraźniej gdy tylko znów się pojawił jej uczucia odżyły.

- Andrzej, zerkniesz do pacjentki z dwójki. Obawiam się, że tętniak pękł - delikatnie zapukała i weszła do jego gabinetu.
- Jasne - leniwie wstał, starał się na nią nie patrzeć.
- Słuchaj, przepraszam. Wtedy trochę się zdenerwowałam, wiesz Przemek... Myślę, że może jednak moglibyśmy się spotkać gdzieś poza murami szpitala
- Pani doktor, pacjent... - odezwał się. Nie chciał, żeby zauważyła jego delikatny uśmiech. Lekko przyspieszył kroku i wszedł na salę pacjenta. W ciszy go przebadał. - Na stół - powiedział szybko
- Andrzej, co się dzieje?
- Nic... Ostatnio jestem trochę zmęczony. Idź się myć
- Słuchaj jest jeszcze jedna sprawa, raczej pilna
- Słucham - powiedział intensywnie przypatrując się jej butom
- Pamiętasz Justynę? Tą, której powiedziałam, że jesteś moim narzeczonym
- Pamiętam - nie potrafił się nie uśmiechnąć
- Zaprasza nas na obiad. Próbowałam odmówić, ale nie da mi spokoju dopóki nie przyjdziemy
- Nie ma sprawy. Kiedy ten obiad? - zapytał
- Za dwa dni...
- Później sprawdzę, czy będę wolny, ale chyba nie ma żadnych przeciwwskazań - uśmiechnął się uwodzicielsko - Chętnie poznam tą Justynę

Uśmiechnięty wyszedł ze szpitala. Nie mógł doczekać się tego obiadu. Nagle usłyszał znajomy głos
- No i co doktorku? Jakże miło cię widzieć po tylu latach...
- Też się cieszę - wysyczał przez zęby
- Co powiesz na małe bum? - powiedział zimnym tonem, a po chwili padł strzał. Poczuł rozdzierający ból, a po chwili zemdlał.


*Nie bierzcie pod uwagę postrzelenia Falkowicza w 488, w opowiadaniu nie istniało :)